Een nieuwe dag, een nieuwe kans

De laatste week werd ik geprikkeld door wat ik hoorde in de media naar aanleiding van de week van de opvoeding. Het ging over de eerste 1000 dagen in een kinderleven en dat hier verbindingen in je hersenen vorm krijgen die de basis vormen voor je verdere leven. In plaats van de boodschap correct te begrijpen als een oproep naar meer ondersteuning voor jonge gezinnen vanuit de samenleving, wordt dit door heel wat mensen geïnterpreteerd als een verpletterende verantwoordelijkheid voor de gezinnen zelf. Nog meer zorgen en nog meer ploeteren om alle ballen hoog te houden… Het is een heel heftige periode met korte nachten en lopen achter je peuter die de wereld in sneltempo wil ontdekken… Als je dan nog naast je andere verantwoordelijkheden de tijd vindt om over opvoeding na te denken, erover te praten met vrienden of familie, uit te zoeken wat past bij jouw gezin en dat probeert na te streven, verdien je niks anders dan lof. Jij bent een superheld! Als je nadenkt over de manier waarop je opvoedt en je bewust bent van wat goed liep en wat ook beter kon, ben je gewoon geweldig goed bezig!

Even een intermezzo ter geruststelling... Onze hersenen en de verbindingen hierin blijven een leven lang groeien – ook nog als we volwassen zijn. We kunnen een leven lang leren. Het verloopt dan wel bewuster en minder automatisch dan bij kinderen, maar de plasticiteit van de hersenen is al uitgebreid wetenschappelijk bewezen.

Terug naar de essentie van mijn geraakt zijn… De druk die de samenleving op ons als ouders legt is immens. Nieuwe theorieën die enorm waardevol zijn – begrijp me niet verkeerd – kunnen niet gedragen worden in een individualistische samenleving waarin iedereen op zijn eigen eilandje ploetert en dit niet durft te tonen aan de buitenwereld. Integendeel: iedereen toont via social media de geweldige kanten met hopen energie en een opgeruimd huis en happy kids en de perfecte carrière en… Dit zorgt voor té grote druk bij vele gezinnen die hun uiterste best doen om de hoge lat te halen. Door alle ‘perfecte’ beelden en goedbedoelde adviezen, hebben we vaak het gevoel dat goed genoeg niet goed genoeg meer is.

Daarom even een gentle reminder – ook aan mezelf – niemand is perfect.

Als je doet wat je kan – en daarbij vooral niet vergeet om ook voor jezelf te zorgen – is het goed genoeg.

Milde zelfreflectie en zorgen voor jezelf in deze complexe, snelle wereld: het zou een vak op school moeten worden. Kwetsbaarheid tonen vind ik ook behoorlijk eng, want het idee dat je sterk moet zijn en moet blijven gaan als vrouw, zit zo diep in mij ingebakken… Waarom zijn we eigenlijk geëvolueerd naar een samenleving waarin kwetsbaarheid geen plaats meer lijkt te hebben? Waarom blijft de verleiding van de ratrace zo groot? Waarom is het vaak makkelijker om je hierin te gooien en mee te doen dan je van deze mechanismen bewust te zijn en jezelf eraan te herinneren dat het ook anders kan? Veel stof tot nadenken, zonder juiste antwoorden.

Ik ben nu volop terug nieuwe stuks online aan het plaatsen, maar ik moet eerlijk bekennen dat het mij de voorbije weken niet lukte. Ik had mijn agenda te vol gepland. Allemaal leuke dingen, die ik voor geen geld ter wereld zou willen missen: het Vormsel van mijn oudste dochter, de andere feesten en uitstappen die bij mei horen, de lange weekends, de BKFfotoshoot, Camping Flamingo, coachingmomenten, zelfzorgmomenten,… Stuk voor stuk topervaringen en toch had ik te weinig hersteltijd ingepland om te rusten of kwamen er zieke kids en andere onvoorziene omstandigheden op mijn pad die de planning in de war stuurden. Ik toonde ook te weinig wat hier allemaal bij komt kijken achter te schermen. Eerlijk, ik durf dat niet tonen. Ik wil vooral niet overkomen als zwak, omdat ik tijd moet nemen om ook voor mezelf te zorgen. En dan komt de essentiële vraag: waarom vind ik het zo eng om te tonen dat ook ik verre van perfect ben? Ik toonde de fijne momenten de voorbije periode, maar niet de momenten dat ik KO in de zetel lag en mijn lijf riep om rust. Ik heb geleerd dat ik daarnaar moet luisteren, zonder boos te zijn op mezelf dat ik de planning niet kon respecteren. Deeltje 1, luisteren naar mijn lichaam, begint te lukken. Het kritisch stemmetje in mijn hoofd het zwijgen opleggen, is een werk van lange adem. Ik ben onderweg en er is nog veel groeipotentieel. Ik ben me ervan bewust en dat zorgt ervoor dat ik hierin kleine stapjes kan zetten. Gelukkig heb ik ook al een weg afgelegd en zijn er mensen rond me die me eraan herinneren om dat zeker niet te onderschatten. Perfectly imperfect, met ups en downs, werk ik elke dag op mijn tempo verder naar mijn droom voor Otters & Flamingo’s. Al geef ik eerlijk toe dat ik mij geregeld schaam als iemand onverwacht binnenvalt en de chaos ziet. Alle ballen hoog houden lukt mij niet, hoe hard ik ook probeer. We proberen en falen en proberen nog eens… Op onze manier is dit helemaal prima, maar als ik dan alle shiny perfecte huizen op Instagram zie, voel ik me vaak heel klein en onzeker. Dus ik doe mij best, elke dag opnieuw, en dat is goed genoeg.

Elke nieuwe dag betekent voor elk van ons een kans om opnieuw te beginnen, te leren en te groeien en een volgend stapje vooruit te gaan richting je doel. En als het eens een dag niet lukt, wees mild…

Er komt steeds een volgende dag met een nieuwe kans.