Een persoonlijk verhaal over eenzaamheid, herstel en hoop

In een wereld waar de media vooral groot nieuws brengt, lijken persoonlijke verhalen vaak onbeduidend. Ik betrap mezelf erop dat ik mijn eigen gevoelens minimaliseer met gedachten als: “Anderen hebben het veel erger.” Toch geloof ik dat juist de kleine verhalen erkenning verdienen. Misschien herkent één iemand zich in mijn verhaal. En dat, maakt het delen waardevol.

Opgroeien in een kleine familie

Ik groeide op in een hele kleine familie. Tot mijn zevende waren er geen andere kinderen in mijn omgeving. Toen mijn neefje en nichtje werden geboren, veranderde dat een beetje, maar vaak voelde ik me eenzaam. Ik keek met jaloezie naar grote gezinnen waar het altijd druk en levendig leek. Zelf verlangde ik naar zo’n warm, chaotisch nest.

Gelukkig had ik als kind geweldige vrienden die veel goedmaakten. De eenzaamheid verdween geleidelijk. Als volwassene bouwde ik een kring van dierbaren op — mijn ‘framily’. Toch kwam eenzaamheid terug, sluipend en onverwacht.

Burn-out en depressie: een stilstaand leven

In november 2021 kreeg ik een zware burn-out, die uitmondde in een depressie. De jaren voordien had ik alles gegeven voor mijn gezin en mijn werk. Uiteindelijk was ik leeg. Ik was mezelf volledig verloren tussen alle verwachtingen en druk die ik voelde (en vooral mezelf oplegde). Ik kon in die periode letterlijk niets meer. De vrolijke, sociale versie van mezelf verdween en maakte plaats voor iemand die angstig onder een dekentje zat.  Mezelf handhaven en ’s avonds toch proberen er enkele uurtjes te zijn voor mijn meisjes, was alles wat ik kon. Mijn man droeg in die periode alles. Hij moest wel overnemen, want anders gebeurde er niets. Mijn wereld stond stil, terwijl voor iedereen rond mij de ratrace verder ging.

Nee zeggen werd noodzaak. Niet alleen omdat het fysiek niet lukte. Ook financieel is het niet evident om langdurig ziek te vallen. Je moet veel meer keuzes maken over wat wel en wat niet kan. Voor onze meisjes ging alles gewoon verder. Hen iets ontzeggen, krijg ik niet over mijn hart. Ze hebben het al moeilijk genoeg gehad door de hele situatie. Ook zo zet je jezelf bij momenten buiten de groep, tot op het moment dat je niet meer gevraagd wordt, want mensen denken dat je de vorige keren niet meeging, omdat je zo’n dingen niet graag doet...

Voorzichtig vooruitkijken

2023 bracht verandering. Ik  vond mijn mijn creativiteit en geleidelijk ook mezelf terug. In oktober 2023 startte ik als ondernemer in bijberoep. Langzaam begon ik weer plannen te maken. Kleine overwinningen stapelden zich op en gaven moed. Zo fijn: achterom kijken en zien hoeveel kleine dingetjes er veranderden het voorbije jaar en vooral wat een grote impact deze kleine dingen hebben. Zonder de onvoorwaardelijke steun van mijn geweldige gezin zou het niet lukken. Ik ben enorm dankbaar voor mijn warme chaotisch nest.

Ik heb weer zin in het leven. Soms voelt de wereld nog steeds eng — niet alleen door grote maatschappelijke dreigingen, maar ook door de druk om mee te doen in een gehaaste samenleving. Soms voelt het alsof iedereen zo gefocust is op zichzelf in stand houden in de snelle mallemolen die onze huidige samenleving is, dat het onmogelijk wordt om even tijd te nemen vanop afstand te kijken en met een andere bril naar de wereld te kijken.

Labels en het zoeken naar mezelf

Als je zegt dat je mogelijk een labeltje hebt, vullen mensen dat meteen in volgens het beeld dat zij daarbij hebben, terwijl dat vaak helemaal niet klopt. Een label voelt voor mij daarom erg beperkend. Waarmee ik niet wil ontkennen dat het ook niet erg verhelderend en helpend kan zijn. Regelmatig vraag ik me af of ik een label nodig heb voor hoe mijn hoofd werkt. Zou ik mezelf dan nog beter kennen? Moet ik meedoen aan de ‘labeltjesrace’? Misschien niet. Ik functioneerde jarenlang zonder zo’n stempel. Toch speelt de gedachte soms op. Ik heb jaren goed gefunctioneerd en gecompenseerd zonder dat ik mij hiervan bewust was. Is een label op mijn 40ste een meerwaarde? Of heb ik gewoon een speciaal hoofd zoals zovele anderen?  Of is niet iedereen anders en is dat net wat onze wereld mooier maakt? Kunnen we binnen onze samenleving verschillen terug meer als verrijkend gaan beschouwen? Is het niet juist onze uniciteit die de wereld mooier maakt?

Sociale druk en echte verbinding

Drukke omgevingen met veel prikkels zijn voor mij een uitdaging. Denk aan restaurants met laag hangende plafonds en veel achtergrondgeluid. Mensen begrijpen fysieke ziekte vaak beter dan mentale uitputting. Thuisblijven bij overprikkeling is moeilijk uit te leggen.

Ik hou nog meer dan vroeger van 1-op-1-contacten, wandelingen in de natuur en intieme gesprekken. Een diepe verbinding met de mensen die ik graag zie en leuke spontane ontmoetingen die soms verpakt als een heel tof cadeautje mijn dag doorkruisen. Ik mis mijn 'oude', sociale zelf soms, maar weet nu dat zelfzorg essentieel is om mijn innerlijke vlam brandend te houden.

Tijd is het grootste geschenk

In een wereld waar iedereen het ‘druk’ lijkt te hebben, is tijd het waardevolste bezit. Tijd voor jezelf, voor je geliefden en voor een vriendelijk gebaar naar een onbekende.

Mijn wens voor 2025 is simpel: meer tijd en warme ontmoetingen. Want niemand verdient het om zich eenzaam te voelen.

Liefs,

Marleen