Mijn opinie...

Gisteren las ik een post van Eline Claeys op haar Instagramaccount @etiketjes_en_afgestemdopvoeden. Ze verwoordt genuanceerd een kritiek op de kortzichtigheid waarmee er vandaag de dag vaak in de politiek met enorm kwetsbare thema’s wordt omgesprongen. Je merkt meteen dat er bij mij minder nuance zit… Niet naar de ouders toe die trajecten afleggen en proberen om vanuit hun hart de juiste keuze voor hun unieke kind in hun specifieke situatie te maken. Het raakte mij zo diep dat ik dit wil delen vanuit mijn perspectief…

Misschien moet ik beginnen met te vertellen dat ik in een vorig leven, dat nog niet zo lang geleden is, orthoagoge was. Ik studeerde af aan de KUL bij de laatste lichting licentiaten en werkte nadien meer dan 10 jaar in de sector. Het zijn thema’s die mij diep raken, vroeger al. Waarom ik die grote drang naar rechtvaardigheid heb, ga ik hier niet delen. Dat zou te ver leiden. Wat ik wel kan zeggen is dat ik in alles wat ik doe heb ik een enorme drive om te werken naar een samenleving waar iedereen het goed heeft, elkaar ondersteunt, deelt in vreugde en verdriet, elkaar aanmoedigt om te groeien,… en vooral waar iedereen op zijn eigen manier ook een plekje mag innemen. Dit geldt voor mij zowel op niveau van gezin, school, sportclub, … overal waar mensen samenkomen en samenleven. Waarom lijken zoveel meer mensen het moeilijk te vinden om te functioneren binnen onze samenleving?

De politiek creëert meer capaciteit. Dat is ook hoognodig. Niet alleen bij de jongeren, ook bij de volwassenen trouwens. Minister Ben Weyts zegt correcte dingen: de oorzaken van de instroom onderzoeken en een visie ontwikkelen op lange termijn is belangrijk. Ik vraag me alleen af of de explosie wel zo plots is? Er zijn toch al geruime periode signalen dat onze huidige individualistische consumptiemaatschappij altijd maar meer tegen zijn eigen grenzen botst? Dirk De Wachter spreekt al jaren over de speedboot genaamd TINA, There Is No Alternative. Of dat wordt ons toch zo voorgesteld. Ik was een van die zorgverleners achter de speedboot die probeerde om drenkelingen te ‘redden’. Ik kan nu zeggen dat dat mij niet gelukt is zonder zelf eraan tenonder te gaan. Werken in de reguliere zorgsystemen is te hard voor mij binnen de huidige maatschappelijke context. Ik paste daar niet en beetje bij beetje maakte ik de keuze om een nieuw pad te kiezen. En dat loopt met vallen en opstaan. Ik werk hard aan mezelf en weet dat ik tijd moet maken voor zelfzorg. Dat is (denk ik) voor vele mama’s een gigantische uitdaging in deze tijd. De standaarden liggen zo hoog… Er zijn gewoon teveel balletjes. Dus ik zoek, ploeter, ga soms kopje onder en hap dan weer adem. Op mijn tempo bouw ik nu terug aan een leven voor mij en mijn gezin.

Ik vind het behoorlijk eng dat ik 40 jaar geworden moet zijn om te beseffen dat ik mezelf verloren was tussen alle balletjes en zorgen voor alles en iedereen, behalve voor mezelf... En dan komen de hypotheses. Er is een vermoeden van ASS en ADHD… Echt? Op mijn 40ste? Ik was er al wel uit dat ik hoogsensitief ben, dus inderdaad, waar er daar een overlap zit: That’s me. Ik verwerk informatie diepgaander dan anderen. Waar er bij anderen iets binnenkomt en weer buitengaat, bedenk ik eerst 5 scenario’s en geef ik antwoord E wanneer antwoord A verwacht wordt. Deze gedachtegang helder krijgen voor mensen vind ik vaak moeilijk. Ik ben ook enorm gevoelig: ik pik snel de sfeer en emoties rond mij op. Een mug voor anderen, kan voor mij als een olifant in een porseleinwinkel voelen. Yep, zo’n brein hebben is vermoeiend en ik zoek naar manieren om hiermee om te gaan voor mijzelf en ook binnen mijn chaotische gezinsleven. Alleen vraag ik me dan af wat de kip en het ei is? Hooggevoelig was ik altijd al, maar ik kon hier tot voor corona relatief goed mee omgaan. Wat is er dan nu anders? Waarom kom ik nu wel in de problemen en functioneer ik niet meer zoals 5 jaar geleden?

En ik denk dat daar het antwoord zit op mijn vraag: waarom zit ik op mijn paard als ik een uitspraak lees van meneer Weyts? De uitspraak: “Worden jongeren niet te snel gelabeld en te snel richting het buitengewoon onderwijs geduwd? Is de slinger niet een beetje doorgeslagen? Ik heb daar al onderzoek over besteld, om ervoor te zorgen dat we in de toekomst minder jongeren laten instromen." (Giel Bosmans, uit VRTnieuws, 29/04/2024) is bij mij als mens hard binnengekomen.

Ik ben zelf nu al maanden met mezelf aan het vechten en wegen wat de meerwaarde van een diagnose voor mij zou betekenen? Ik blijf Marleen. Ik word hierdoor geen ander mens. Ik ga blijven dezelfde waarden hebben en nastreven. Ik blijf zoeken naar een manier waarop ik een goed leven kan uitbouwen in deze harde maatschappij. Hoe kan ik op mijn manier iets betekenen en bijdragen?

Ook wanneer ouders vaststellen dat hun kind extra zorg nodig heeft, is dat een heel traject. Er is veel twijfel, stapje voor stapje worden dingen uitgezocht, uitgeprobeerd en worden moeilijke beslissingen genomen. Beslissingen die je zonder kennis van hun unieke traject niet in twijfel mag trekken. Voor sommige kinderen is inclusie top. En het is ook een streefdoel dat we hopelijk ooit kunnen bereiken. Maar we moeten durven erkennen (ook al is het geen populaire opinie) dat we nog ver weg zijn van een systeem waarbij inclusie voor elke mens een haalbare kaart wordt. Ze zijn heel wat randvoorwaarden om een positief en succesvol inclusietraject uit te bouwen die nog niet voldaan zijn. Een kind dat zijn plekje niet vindt in het reguliere systeem, moet zich elders goed kunnen voelen om ten volle te kunnen ontwikkelen. En het reguliere onderwijssysteem en de samenleving als geheel moeten voorbereid worden op wat het betekent om echt inclusief te worden. Niet in woorden, maar in daden.

De samenleving is zo hard, alles moet snel en de standaarden liggen zo hoog dat er meer en meer mensen uit de boot (dreigen te) vallen. Kunnen we dan niet stellen dat we allemaal nood hebben aan meer mildheid en zachtheid in deze wereld? Ik denk aan het verschil tussen gelijkheid en gelijkwaardigheid... Ik vind het enorm belangrijk om deze termen juist in te vullen en dan situaties van daaruit te gaan bekijken. Niet vanuit de beoordelende standaarden die de huidige samenleving ons oplegt, wel steeds in elke unieke context: binnen het gezin, binnen onderwijs,… en ook in de bredere samenleving.

Gelijkheid is hoe het nu vaak loopt. Het betekent: iedereen moet hetzelfde doen en hetzelfde bereiken. De normering van huidige onderzoeken is een goed voorbeeld hiervan. Je maakt categorieën met ‘gelijken’ om ze zo onder te verdelen en in rankings te plaatsen. Een prestatiegericht denken. Als je niet meekan, moet je elders heen of krijg je een ‘etiket’. Of dat etiket nu handicap, beperking, ASS, ADHD, neurotypisch of eender wat is. We blijven in de samenleving denken in verschillen, terwijl we net allemaal mensen zijn… Wij mensen bepalen wat we als een probleem zien op basis van onze opvoeding, cultuur,… Een probleem wordt pas een probleem als iemand dit als probleem benadert. Terwijl het eigenlijk een kans is om meer inzicht te krijgen… Ik heb 3 dochters: de dag dat ik hen alle 3 ‘gelijk’ behandel, zal er nooit komen. Dag 1 heeft de oudste extra aandacht nodig want er komt een grote toets aan; dag 2 de middelste want er is spanning rond de hobby’s en een andere dag de jongste, want ze is moe en dan kan het al eens verkeren. Je speelt in op de behoefte aan ondersteuning die je kind op dat moment nodig heeft en dat varieert. Dat is normaal. Niet iedereen gelijk voor de wet, wel iedereen geven wat nodig is om zich goed te kunnen voelen en te kunnen groeien. En wat de ene mens nodig heeft, verschilt van wat de andere mens nodig heeft. We zijn immers allemaal verschillend in ons mens-zijn. Dat is gelijkwaardigheid. Het heeft niets te maken met gelijkheid. Het staat voor absolute diversiteit en een rotsvast geloof dat anders zijn en andere inzichten opdoen leidt tot groei. Iedereen is anders en dat is wat de wereld mooi maakt. Het gaat niet om iedereen evenveel geven. Het gaat om iedereen geven wat hij of zij nodig heeft om te kunnen groeien. En groei stopt nooit. Je leert levenslang en iedereen die je tegenkomt op je weg zal je hierbij andere inzichten geven. Een mens is een mens. Je kijkt steeds naar de persoon zoals die voor je staat, los van elke vorm van labeltjes. Je zoekt naar gelijkenissen met anderen en bouwt hierop, leert hier samen uit van elkaar en verschillen mogen er zijn. Meer zelfs, verschillen zijn een verrijking, want je leert van elkaar.

Diversiteit ondersteunen op alle vlakken is zo belangrijk. We zijn allemaal anders. Als we eindelijk zouden leren om echt naar elkaar te luisteren, zou dat al een grote stap vooruit betekenen. Nu luisteren velen van ons (ik ook als het mij hoog zit…) om meteen een antwoord kunnen formuleren. Ook wanneer er geen pasklare antwoorden zijn… Dat is heel frustrerend voor iemand die nood heeft aan gehoord te worden zonder oordeel. Kunnen we terug echt leren luisteren naar elkaar en ruimte maken voor elkaar zonder alles meteen te beoordelen of te willen oplossen vanuit een of ander kader? Pas als we ruimte maken van authentieke verbinding met het anders zijn van anderen, kunnen we groeien naar een milde warme samenleving die verschillen eert en waarin iedereen zijn eigen plekje kan vinden. Als we al kunnen beginnen om hieraan te werken binnen de scholen, kunnen we bouwen aan een betere wereld voor onze kinderen, de volwassenen van de toekomst.

Wat heeft dit nu te maken met Otters & Flamingo’s? Ik weet het niet. Daarom twijfelde ik ook om deze blog te plaatsen. Ik wou het delen vanuit mijn geraakt zijn als mens. Ik wil ook meegeven dat het ok is dat niet alles loopt zoals je het wil of zoals anderen van je verwachten. Het is ok om zoekende te zijn. Hoe meer ik dit herhaal, hoe beter ik voor mezelf kan zorgen. Ik zeg het soms tijdens een babbeltje met andere mama’s. En ben ook blij als zij dat dan ook meegeven aan mij. Dus bij deze: “Jij bent goed bezig. Probeer niet te streng voor jezelf te zijn. Als het vandaag niet lukte, krijg je morgen een nieuwe kans.” Ik ben enorm blij dat Otters & Flamingo’s op mijn pad gekomen is. Ik werk aan de zaak en aan mezelf en dat loopt met ups en downs en dat is helemaal ok. Ik heb mijn ikigai gevonden. Otters & Flamingo’s is mijn bijdrage aan een mooiere wereld. Ik begin klein en ik droom groot. Stapje voor stapje bouw ik verder aan het concept waarbij preloved kindermode de kern is in een sfeer van ontmoeten en verwondering waarin iedereen een plaatsje kan krijgen gewoon om wie hij is.